Pendelaars in België zijn geen gelukkige mensen. Elke dag zijn zij verplicht vroeg op te staan, kou te lijden en de grillen van de NMBS te ondergaan. Ze moeten onaangenaam dicht bij een andere - eveneens ongelukkige - pendelaar schuiven voor een plaatsje, zijn de hele winter verkouden en bezitten blijkbaar te weinig geld om iets anders dan Metro te kunnen lezen. Bovendien wordt die Metro na twee vervelende blikken weggelegd om toch nog èven de ogen te kunnen sluiten.
De ogen gaan dicht. Waarvan dromen zij? Waar willen ze liever zijn dan op de trein? Doen ze hun werk graag? Zijn ze echt ongelukkig? Wat is hun levensdoel? Eten ze graag spaghetti?
Pendelaars in België lijken geen gelukkige mensen - maar ze hebben elk een verhaal. De allochtoon, de student, de man-in-pak, de wereldreiziger, de gepensioneerde, etcetera. Ik probeer de oppervlakkigheid te doorbreken, hun verhaal te ontdekken en hier neer te schrijven. Een reeks treinverhalen. Een stationsroman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten