De rit tussen de luchthaven en Noord leverde me niet alleen een boete van 65 euro op wegens een vervallen GoPass maar ook de sympathie van een ietwat oudere heer van Marokkaanse origine. Zijn traject: Marrakech - Molenbeek.
"Op mijn 14e hadden mijn ouders beslist om naar België te komen. Ze hadden er familie die zei dat er ook voor hen genoeg werk was. Als afscheid mocht ik van mijn toenmalig vriendinnetje aan haar borstjes voelen. Je begrijpt wel dat ik toen helemaal niet meer weg wou."
"Toen we aankwamen in België sneeuwde het. Ik vond het allemaal maar niets: de kou, de ongezelligheid. We spraken wel al Frans maar toch was het moeilijk om vrienden te maken. In Marrakech had je hele hechte vriendschappen: jongens die in dezelfde wijk woonden en naar dezelfde school gingen en die soms ook verwant waren. In België was alles zo oppervlakkig: de ene dag speelde je met iemand, de volgende dag liet hij je vallen. Maar dat leer je en je past je aan.
"Binnenkort ga ik op pensioen. Veel leeftijdsgenoten die in België succesvol zijn geweest, verkopen hier hun huis en gaan terug naar Marokko om te investeren. Als ze het goed aanpakken, kunnen ze rustig van hun pensioen genieten in een zonnige villa, met ménagère en al. Maar ik ben altijd al een levensgenieter geweest, geld kon me nooit zo veel schelen. Ik hou ook wel van het gekke België zoals de Vlamingen die kost wat kost Nederlands willen spreken in Brussel - je connais quelques mots. Bovendien noemen ze Molenbeek-Saint-Jean toch altijd Klein-Marokko? Il manque juste le soleil."
"Op mijn 14e hadden mijn ouders beslist om naar België te komen. Ze hadden er familie die zei dat er ook voor hen genoeg werk was. Als afscheid mocht ik van mijn toenmalig vriendinnetje aan haar borstjes voelen. Je begrijpt wel dat ik toen helemaal niet meer weg wou."
"Toen we aankwamen in België sneeuwde het. Ik vond het allemaal maar niets: de kou, de ongezelligheid. We spraken wel al Frans maar toch was het moeilijk om vrienden te maken. In Marrakech had je hele hechte vriendschappen: jongens die in dezelfde wijk woonden en naar dezelfde school gingen en die soms ook verwant waren. In België was alles zo oppervlakkig: de ene dag speelde je met iemand, de volgende dag liet hij je vallen. Maar dat leer je en je past je aan.
"Binnenkort ga ik op pensioen. Veel leeftijdsgenoten die in België succesvol zijn geweest, verkopen hier hun huis en gaan terug naar Marokko om te investeren. Als ze het goed aanpakken, kunnen ze rustig van hun pensioen genieten in een zonnige villa, met ménagère en al. Maar ik ben altijd al een levensgenieter geweest, geld kon me nooit zo veel schelen. Ik hou ook wel van het gekke België zoals de Vlamingen die kost wat kost Nederlands willen spreken in Brussel - je connais quelques mots. Bovendien noemen ze Molenbeek-Saint-Jean toch altijd Klein-Marokko? Il manque juste le soleil."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten