Eerlijk: we waren allemaal een beetje sceptisch over onze toekomstige blog. Andrew Sullivan geeft met zijn essay Why I blog een frisse goesting om er iets verpletterend goed van te maken.
Het is gemakkelijk om dit essay te bekritiseren. Immers, hoe durft Sullivan deze manier van schrijven te vergelijken met - en zelfs te prefereren boven - de traditionele, oerdegelijke krantenjournalistiek? Die gedetailleerd beschreven voelbare intimiteit tussen blogger en lezer - wat moeten we ons daar precies bij voorstellen? Kortom: af en toe gaat de wenkbrauw omhoog.
Toch kan het soms deugd doen de ons met de soeplepel ingegoten kritische ingesteldheid te laten varen (sorry meneer Assange). Laten we ons eens even helemaal meeslepen met Sullivan's verhaal over a golden era for journalism. Het is een mooi verhaal ... Schrijvers die al eeuwen dromen van publicatie beschikken nu ein-de-lijk over de tools en het publiek. Miskende maar grootse literatoren hebben een forum voor hun werk. Wie weet, wat hebben we gedurende al die eeuwen misschien gemist wegens onbekwame uitgevers of hoofdredacteurs? En, waren Plato en Montaigne immers ook geen bloggers avant la lettre?; zo suggereert Sullivan.
Het sprookje gaat verder. Bovenstaande miskende schrijvers delen niet alleen hun kennis en hun unieke schrijfstijl met de gehele wereldbevolking; ze zijn ook een middel om de boodschap van de lezers te verspreiden. Bloggen is in deze redenering ook nog eens de meest menselijke en persoonlijke manier van schrijven. Daar zorgen de 'brutale, directe, emotioneel onstabiele' lezersreacties wel voor. Sullivan schuwt geen grote woorden: blogging is a freedom from above and a ressurection from below.
Wat moet bloggen heerlijk zijn! De kriebels voor een eigen Web-logboek zijn heviger dan ooit. Dank u meneer Sullivan, u heeft me overtuigd. Blogs can change your point of view.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten